სხვისი
… მაინც, რამ შეიძლება აიძულოს ზნეობრივი ადამიანი საკუთარ პრინციპებს მოხდენილად გადაახტეს? არამდგრადმა პიროვნულობამ, იტყვით თქვენ. მაგრამ თუ ამ ადამიანმა 30 წელიწადს ისე მიაღწია, საბაბიც კი არავისთვის მიუცია თავის კაცურკაცობაში დასაეჭვებლად? შესაბამისი მიზეზი არ მიეცემოდაო, ჩაიცინებთ. შეიძლება. თუმცა, რომ დავიწყოთ გამორკვევა, ყოველ ჩვენგანს რომელი „შესაბამისი მიზეზი“ გაგვიტყუებდა გზიდან… უმწიკვლოდ მაღალზნეობრივ აქილევსებს ერთობ გაუმართლდათ – განგებამ მათი ქუსლი დაინდო და ის რვაბალიანი ეპიზოდი არ გაუთამაშდათ ცხოვრებაში, რომელიც ხსენებულ მაღალზნეობას აგურებამდე დაანგრევდა…
თუმცა, ლექსოზე ამ ყველაფრის მისადაგება უსამართლობა იქნებოდა. მას, ახლა რომ ვთქვათ, განსაკუთრებული არაფერი ჩაუდენია. უბრალოდ, სხვისი წერილი წაიკითხა, თავისი მეგობრის, რომელიც მას ენდო. მეტიც, ბარათის იმ ქალისთვის გადაცემაც სთხოვა. ქვეყანა არ დანგრეულა. არც ზნეობის კოშკი, ისე… შეტორტმანდა, და შემდეგ, ვალმოხდილმა, სინდისს მიამიტად ამინდზე ჩამოუგდო საუბარი…
ამინდი კი მართლაც შესანიშნავი იდგა – აპრილის დასაწყისი იყო. მოკლედ, აღწერაც არ უნდა. ერთი შტრიხი – ქარებისგან გაკავებული თბილისი უცებ მოვარდნილ სითბოში ლღვებოდა და გონს მოდიოდა.
ჰოდა, იჯდა ასეთ დილას ლექსო პროზაულ ოფისში (როგორც იტყვიან, „ნემსებზე“) და ახალ მდივან გოგონას („აუ, რა ჰქვია?! ეკა… არა, მაკა… თუ მაინც ეკა?!“) საკუთარი ფიქრების ჩასახშობად რაღაც უაზრო დავალებებს აძლევდა.
ლექსოს ეგონა, წერილის წაკითხვა იმ შემაწუხებელ ინტერესს დაუკმაყოფილებდა, რომელმაც ბოლო თვეა ლამის სიგიჟის ზღვრამდე მიიყვანა. პირიქით კი მოხდა… ლექსოს ძმაკაცი და მთავარი ავტორიტეტი ბექა – ქალების მუსუსი, თავქარიანი, საკუთარ თავზე უზარმაზარი წარმოდგენის მქონე ცნობილი მხატვარი („ისე, რაზეა საუბარი, მართლა ნიჭიერია ეგ ვირისთავი“ – დიდსულოვნად აღიარებინა დანაშაულის გრძნობამ) და უცებ – საათობით დამუნჯებული, გადაფითრებული და დასერიოზულებული… მისი ცვლილება ისეთივე წარმოუდგენელი და კატასტროფული იყო, როგორც დედამიწისთვის ორბიტის შეცვლა.
რაც ყველაფერზე უარესია – ლექსო ანტენასავით მოიმართა ამ უცნობი ქალის ტალღებზე, რომელიც საოცრად განსხვავებული, განსაკუთრებული და ერთადერთი ყოფილა, რადგან ბექას თაყვანისცემა გამოიწვია.
… ლექსოს რომ ბექა ახლა გაეცნო, როცა იგი უკვე ცნობილი მხატვარი გახდა, ასეთი ნაცნობობით, ალბათ, დიდად თავმოქონილი იქნებოდა, ბექას ცამდე აიყვანდა და დაუფიქრებლად გადაეშვებოდა მისთვის ცეცხლსა და წყალში…
არა, ლექსო ახლაც მზად იყო მეგობრისთვის… თუმცა პირველ შემთხვევაში ეს იქნებოდა თავგანწირული მადლიერება შემჩნევისათვის, ხოლო ახლა – მიმტევებლური მადლიერება გახსენებისთვის… ისინი პირველი კლასიდან მეგობრობდნენ, – ერთად იჩხუბეს პირველად, ერთად გამოთვრნენ გონის დაკარგვამდე, ერთად დაკაცდნენ, ერთნაირი გოგონები მოსწონდათ… მაგრამ როცა ბექა უეცრად, ერთი ხელის (თუ ფუნჯის) მოსმით ავარდა ზემოთ… ბევრად, ბევრად ზემოთ… ხშირად უფრო ადვილია, მტერი შეიყვარო, ვიდრე მოყვასს ნიჭში მოულოდნელი უპირატესობა აპატიო…
ლექსოს მეათედ მაინც გაექცა ხელი მოკეცილი ფურცლისკენ… ბექასათვის უჩვეულო ტონმა კიდევ ერთხელ უსიამოდ გააოცა. სულ გააფრინაო, გაიფიქრა და ფურცელი გაშალა. „ნაპოლეონი-ჟოზეფინას“, – წაიბურტყუნა თავის გასამხნევებლად, მერე ეკას თუ მაკას ჭიქა ყავის მოდუღება სთხოვა…
„ვიცი, ახლა არა ხარ განწყობილი, ჩემი ახსნა-განმარტებები ისმინო. არც მე ვარ განწყობილი თავის მართლებისათვის. ძალიან მენატრები. მიყვარხარ. ნუ ჩაგეცინება მწარედ, უბრალოდ დამიჯერე, თუ შეგიძლია.
წერილობით უფრო გამიადვილდება აზრის გადმოცემა. ხომ ვიცი, რომ დაგინახავ, ხმასაც ვერ ამოვიღებ.
გახსოვს, როგორ დაიწყო ყველაფერი? ვარდი, რომელიც გხვდებოდა ყველგან, სადაც მიდიოდი – სახლის სადარბაზოში, კარებზე, ავტობუსშიაც კი… შენ წამით გაირინდებოდი და მერე მხოლოდ თვალებით დაუწყებდი ძებნას უხილავ თაყვანისმცემელს… ისე, ერთხელაც ვერ შემამჩნიე.
გახსოვს თებერვლის თბილი საღამო, როცა გაჩერებაზე მოახლოებულმა კაცმა გულის ჯიბიდან ვარდის კოკორი ამოაცურა და უხმოდ, პაროლივით გამოგიწოდა? არასოდეს დამავიწყდება შენი შემცბარი სახე, როგორ ფრთხილად გადმოიტანე მზერა ყვავილიდან ჩემს სახეზე. მაშინვე მივხვდი, რა მყარად მომიკიდია ფეხი შენს ფიქრებში – ისეთი მომლოდინე თვალები გქონდა, შეშინებული, რომ ჩემი გარეგნობა იმედებს გაგიცრუებდა…
მაპატიე, ჩემი ქცევა სულაც არ ნიშნავდა, რომ შენს ცოლად მოყვანაზე ვოცნებობდი. ამაზე არც მიფიქრია. ნუ გაგეყინა თვალები – ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არ მიყვარდი.
შენ არ შეიძლება არ შემყვარებოდი – როგორც გვიყვარს ჰაერი, წყალი… თითქოს იმიტომ ვცხოვრობდი, რომ შემხვედროდი.
შენ ბუნების დიადი შედევრი ხარ – ვერ აგიხსნი – შექმნილი თითქმის… უფრო აღქმადი, ვიდრე ხილვადი, ჭკუიდან გადასვლამდე გენიალური შტრიხებით.
როგორ შეიძლება ადამიანი იყოს ერთდროულად ასე ჰაეროვანი და ტოვებდეს ძვირფასი ლითონის სიგლუვის შეგრძნებას… დასდევდეს გულსაკლავად ტრაგიკულის, როგორც ჭეშმარიტ მშვენიერებას, და თან – ბედნიერი აღმაფრენის განცდა… იყოს ასეთი არაამქვეყნიური და თანაც მიწიერი. თვით შენი გარეგნობაც სილამაზისა და სიუშნოვის ისეთ ბასრ ზღვარზეა, რომ თავგზა დამაკარგვინა… შენ ისე შეკრული და სრულყოფილი ხარ, როგორც თვით სამყარო – ერთიანი წინააღმდეგობათა ჰარმონიულ შერწყმაში.
… შენ მაშინ ქუჩაში მიდიოდი, ჩემსკენ პროფილით. მერე ნელა გამოიხედე, ტაქსს ხელი დაუქნიე… საბედნიეროდ თუ საუბედუროდ არ გაგიჩერა, და შევძელი მალულად სახლამდე გამოგყოლოდი… მაგრამ ახლა სხვა რამის თქმა მსურს – შენს მოძრაობას, პროპორციებს, ნაკვთებს, ყელის ნელა შემობრუნებას, ხელის ტრაექტორიას, ტუჩის უკმაყოფილო აბზუებასა და სხვათა და სხვათა შორის უზარმაზარი ჰარმონია ვიგრძენი. მე არ გეტყვი, რომ შენისთანა მშვენიერი ამქვეყნად არავინ დაბადებულა, მაგრამ ღრმად მწამს, თუ ევა არსებობდა, ის შენ იყავი…
შენ, ალბათ, არც გეგონა, ამდენი ლაპარაკი თუ შემეძლო… სიტყვაძუნწი შენს წინაშე უაღრესმა მოწიწებამ გამხადა. თითქოს ბურანში ვცხოვრობდი. გხვდებოდი – მივდიოდი სახელოსნოში – გხატავდი – ისევ გხვდებოდი. შენ ხომ ერთხელაც არ მჯდარხარ ჩემი მოლბერტის წინ. მაგრამ შენი სხეულის ნიუანსები, შენი პიროვნების ხასიათი და იდეა, ალბათ, იმაზე მკაფიოდ მაქვს გონებაში ჩაბეჭდილი, ვიდრე ეს შეიძლება რეალურად ჩანდეს სხვათათვის. არც მომსვლია აზრად მოდელობა მეთხოვა. თითქოს ეს დაგაკნინებდა…
მერე კი შენ დაქორწინებაზე ჩამოაგდე საუბარი…
ცოლი…
როგორ გითხრა… შეიძლება, ცოლად გყავდეს ხელოვნება, ან ჰარმონია, ან ოცნება, თუნდაც ქალის სხეულით ფორმაშესხმული?
ჩვენზე სიტყვაძუნწი წყვილი, ალბათ, მსოფლიოში არ მოიძებნება. თუმცა, რა საჭიროა სიტყვები. აქამდე არც იმაზე გვისაუბრია, რასაც, შეიძლება, ჩვენი დაცილების მიზეზად მიიჩნევდი…
თავიდან ძალიან განვიცადე. ეს ჩემთვისაც მოულოდნელი იყო… მაპატიე… ასეთი უძლურება მხოლოდ შენთან მჭირს… სურვილიც კი რაღაც უცნაური, არაამქვეყნიური მაქვს შენს მიმართ.
როცა ერთხელ ყელში ამოგივიდა და ინიციატივა გამოიჩინე… როცა უნიჭოდ და მოგონილი სითამამით, შებოჭილი მოძრაობებით სტრიპტიზი მომიწყე და შენი ღვთაებრივი სხეული გააშიშვლე… ისეთი საწყალი, მომუდარე თვალებით მიცქერდი, ისე გქონდა საკუთარი თავის რწმენა დაკარგული… მე მივხვდი ბოლოსდაბოლოს, რომ შენ ქალი ხარ და არა იდეა, რომ გაქვს ელემენტარული ადამიანური სურვილები, რომ გინდა ბედნიერება, ცოლობა, დედობა… მივხვდი, რომ ამას ყოველივეს ვერ მოგცემ. შენ ვერ მოგცემ, მაინცდამაინც შენ, ჩემს იდეალს, სწორედ იმიტომ, რომ იდეალი ხარ, და ჩემს თვალებში და შენ და სექსი იგივეა, რაც რაფაელის მადონა სიგარეტით თითებში…
მაპატიე, ძალიან გთხოვ.
… მაშინ იყო, ქვითინი რომ ამივარდა და ავღრიალდი. შენ ეს ჩემს უძლურებას მიაწერე, შეცბი, ჩაიცვი, მერე ჩემს თავთან ჩაიცუცქე და მაშინვე ბუნებრივი გახდი. თმებში ნაზად მისრიალებდნენ შენი თითები და მივხვდი, – უნდა გაგიშვა…
ჩემი დანახვით არ შეგაწუხებ. რა იქნება, როგორ იქნება – არ ვიცი.
მიყვარხარ და გეთაყვანები…“
„მგონი ესაა“ – ლექსომ არეულ ნომრებში საჭირო კორპუსი იპოვა. ერთხანს გაუბედავად შეჩერდა ბნელ სადარბაზოში. „შავგვრემანია თუ ქერა, სრული თუ გამხდარი… რა ჰქვია, ან როგორი ხმა აქვს, რა ფერის თვალები…“ კიბეზე ნელა ადიოდა, რათა გულისცემას მორეოდა. მთელი გულით და სულით განწყობილი იყო ამ საოცარი ქალის შესაყვარებლად და იქნებ… მას მაინც… რა არ ხდება. ლექსო წვალობდა ამ ორგული აზრებისგან და თან იმედით ივსებოდა.
კარი სტანდარტული იყო, რკინისა, თეთრად შეღებილი. თითქოს მის უკან ჩვეულებრივ ადამიანს ეცხოვროს! ლექსო ერთხანს იდგა დახურული კარის წინ, მერე პანიკური უკანდაუხევლობის გრძნობით თითი ზარის ღილაკს დააჭირა.
საკეტმა რომ გაიჩხაკუნა, ლამის გული ამოუვარდა. გოგონა გაოცებით უყურებდა.
– საიდან იცით ჩემი მისამართი, – დაბნეულობისაგან რატომღაც ეს ჰკითხა ეკამ თუ მაკამ, – მობრძანდით – დაამატა ყოყმანით.
ლექსო ერთხანს გახევებული უყურებდა თავის მდივან გოგონას, მერე უსიტყვოდ დაეშვა კიბეზე…
2002
Комментариев нет:
Отправить комментарий